Avtosadgureb in the Middle East

by Simba Sun Feb 23, 2014 9:17 am

ისევ 2010–ია, ისევ სირიაში ვარ, ჰომსში (ეს ის ცნობილი ჰომსია, ეხლა რომ გაძლიერებული მიტინგ–შეტაკებები მიმდინარეობს).

მოკლედ საქმე ასე იყო. პალმირადან გზად შეძენილ გერმანელ მეგზურებთან ერთად მინი ავტობუსი ვიქირავეთ კრაკ დე შევალიემდე. ვინც არ იცით ეს არის ჯვაროსნების ცნობილი ციხე სიმაგრე, რომელიც როგორც გიდმა გვითხრა, სალადინმაც კი ვერ აიღოო და თავის დროზე რიჩარდ ლომგული, მამლუქები და შემდეგ ოტომანები ყოფილან გამაგრებულები.

[You must be registered and logged in to see this image.]

(ესეც რამოდენიმე ფოტო ჩემი არქივიდან. აუცილებლად ნახეთ, თუ ვინმე სირიაში იმოგზაურებთ)

საეინტერესო იყო ექსკურსია კრაკ დე შევალიეში, მით უმეტეს, რომ მისი მონახულება სულაც არ იყო ჩემს თავდაპირველ გეგმაში, მაგრამ ზემოთ ხსენებული რამადანის დღესასწაულის დასრულების შემდეგ, შუეძლებელი გახდა ლოკალური ავტობუსის ბილეთის შეძენა, ამიტომაც პალმირადან დამასკომდე რომ ჩამეღწია, გზად გაცნობილი გერმანელების წინადადება მივიღე და მათთან ერთად ერთად ვიქირავე მინი ავტობუსი. დამპირდნენ რომ კრაკ დე შევალიეს შემდეგ ჰომსში დაგტოვებთო, რომელიც ქვეყნის შუაგულში მდებარეობს და სატრანსპორტო ჰაბს წარმოადგენს. ასეა თუ ისე, საინტერესო გზის "გამრუდება" გამომივიდა.

ჰომსის ავტოსადგურს რომ მივუახლოვდით, ფილმებში როგორც აჩვენებენ ხოლმე, მანქანიდან მგზავრის ჩანთას რომ ისვრიან, დაახლოებით ეგეთი სიტუაცია "გაიჩითა". გამიჩერეს სადგურთან, ჩანთან ჰაერში "მესროლეს", ერთმანეთი გადავკოცნეთ და აბა ჰეო ხელი დამიქნიეს.

მინი ავტობუსი ისე ჩაყლაპა მანქანების ტალღამ, ვერც მოვასწარი გააზრება. ნუ კარგი, მოვტრიალდი და შევდივარ სადგურში. კარებთან ორმა პოლიციელმა გამაჩერა და პასპორტი მომთხოვა. ამხედ–დამხედეს, სახელზე გაეცინათ და "ველკომო" მითხრეს.

შევაბიჯე სადგურში. ეს იყო დიდი დარბაზი. ირგვლივ კი პატარ–პატარა კომპანიის ოფისები, უფრო სწორად ჯიხურები იყო განლაგებული. არცერთი სიტყვა ლათინური ანბანით დაწერილი. მხოლოდ არაბულით. ოფისების წინ "ზაზივალკები" გაურკვეველ მიმართულებებს გაჰყვიროდნენ: "ჰალაბ, ჰალაბ!", "დიმაშქ, დიმაშქ!", "ლუბლან!" ცოტა არ იყოს და დავიბენი. მერე ბატონი გურამის ნასწავლი არაბული გავიხსენე, კერძოდ ის რომ, დამასკო არბულად არის "დიმაშქ" მივაჭერი იმ კაცს, ვინც ამ სიტყვას გაიძახოდა, და ჩემი 2 სიტყვა არაბულით ავუხსენი დამასკომდე რომ მივდიოდი. სალაროსთან მიმიყვანა, რაღაც უთხრა და მოლარემაც ბილეთი გამომიწოდა. როგორ "გამიხარდა", როცა ბილეთზე სულ არაბულად ეწერა ყველაფერი, თვით გასვლის დროც კი არაბული ციფრებით წაეწერა. ვიკითხე, ეს არ მესმის და როდის გადის ავტობუსი თქო. მითხრეს აქ დაელოდე და გეტყვითო.

დაველოდე...

ცოტა ხანში, მოდის ჩემთან ის კაცი, ვინც ბილეთი მაყიდინა, ხელით მანიშნა წამომყევიო. ავიკიდე ჩანთა და გავყევი გარეთ. ავტობუსი ისე ეყენა, წარწერა ვერ დავინახე. კაცმა ჩანთა საბარგულში დამადებინა, ამაცილა სალონში, ჩემს ადგილზე დამსვა, ბილეთი გამომართვა, რაღაც "Good Luck"-–ის მსგავსი ჩაილაპარაკა და ჩავიდა. ჩემს გვერდით პატარა ბავშვი იჯდა. გავუღიმე.

ავტობუსი დაიძრა. ცოტა მღელვარებამ გადამიარა. დამასკოში მივდივარ, დამასკოში!

უცებ ავტობუსი მკვეთრად ამუხრუჭებს, კარები იღება და ამორბის კაცი, ვინც ბილეთი მაყიდინა და აქ ამომაცილა. გაწითლებულმა და აქოშინებულმა, ხელი წამავლო "ჩამომათრია" ავტობუსიდან. ჩანთა თქო გავკივივარ... მძღოლი ჩანთას გვაწვდის. რაღაცას ბურდღუნებს ეს კაცი "very sorry, verry sorry, no bus". ვაი!...

შემიყვანეს ისევ იმ სადგურში, აქ დაჯექიო მიმითითეს სკამზე და ისტერიულად ტელეფონზე რეკვა დაიწყეს.

ნუ იტყვით, როგორც გავარკვიე, სულ სხვა ავტობუსში ჩავუსვივარ, ვინ იცის სად მიშვებდნენ. თან უკვე ღამდებოდა. აბა წარმოიდგინეთ, რა საინტერესო თავგადასავალი მელოდა, როცა შუა ღამით დამასკოს ნაცვლად, კაცმა არ იცის სად ამოვყოფდი თავს...

უცებ, სადგურში შემოვარდა ახალგაზრდა ბიჭი, ზუსტად მახსოვს, ქერა თმები ჰქონა, ცისფერი უნიფორმის პერანგი ეცვა და იმოდენა ცისფერი თვალები ჰქონდა, გავოცდი... ჩემზე მიანიშნეს. გამიღიმა, გამომყევიო მანიშნა, ჩემი ჩანთა მხარზე მოიგდო და გასასვლელისკენ გაემართა. გავეკიდე. მე კი ის კაცი გამომეკიდა, ვისი წყალობითაც, ვინ იცის სად მივდიოდი.. "დიმაშქ"–თქო ვკითხე ამ ყმაწვილს, კიო...

გავირბინეთ ავტო სადგურის უკანა ეზო. დამასკოს ავტობუსი, რომელიც თურმე უკვე გასულიყო სადგურიდან, მოებრუნებინათ და სადგურის გარეთ შუა ქუჩაში გაეჩერებინათ. ჩანთა საბარგულში შეაგდეს, სალონში ამაცილეს, ადგილი მიმითითეს. ბილეთი აღარ მქონდა, იმიტომ რომ, წინა ავტობუსში როცა ჩამსვა, იმ კაცმა გამომართვა. "Dont Worry"-იო გამიღიმა სიმპატიურმა ყმაწვილმა. "ჩემმა გამცილებელმა" კი, თავდახრიმლა, ისევ ბოდიშების მოხდა დაიწყო. არაფერია თქო იქეთ დავამშვიდე და ჩასვლისას ხელი დავუქნიე კიდეც.

ავტობუსი დაიძრა, ჰომსიდან რომ გადიოდა უკვე ღამდებოდა კიდეც. გვერით გოგონა მეჯდა, ჯვარი ეკეთა. ვკითხე შენც დამასკოში მიდიხარ თქო, კიო... დავმშვიდდი...

ჰოდა, მერე რა რომ, კინაღამ გადამკარგეს, ხომ დროულად მიხვდნენ შეცდომას და ლამის ქალაქიდან გასული ავტობუსიც მოატრიელეს ვიღაც გურჯი მაწანწალასთვის. მე კი ეს მინი თავგადასავალი სამუდამოდ დამამახსოვრდა.

ეს იყო სირია...