Why are not you happy?

by Simba Sun Feb 23, 2014 8:24 am

ერთხელ ერთი შემთხვევით გადამეყარა ერთ ქვეყანაში. ცოტა ხანის ერთად სიარულის შემდეგ მკითხა, "როგორ შეგიძლია გამუდმებით ასეთი ბედნიერი იყო. შენი მშურსო"... მაშინ ვუთხარი, რომ სახლში სულაც არ ვარ ბედნიერი. არაფერი უთქვამს, თვეების შემდეგ დედამიწის მეორე მხარედან წერილი მომწერა: "I was really shocked when you told me that you were not really as happy as i saw you ... ბევრი ბლა ბლა.. but I know if you are not happy in something, you must change it. it is not who you are.. "
როგორც ყოველთვის მემართება, მაშინ ამ წერილს ყურადღება არც მივაქციე, მაგრამ მერე, როცა ჩემდა მოულოდნელად კვლავ შევხვდი ამ უცნაურ ადამიანს, გამახსენდა მისი სიტყვები, უფრო სწორად მისმა ისტორიებმა საკუთარ თავზე გამახსენეს და გადამაკითხეს ყველა წერილი ხელახლა...
საერთოდ, ადამიანებს ხშირად გვიჭირს ხოლმე კითხვებზე პასუხების პოვნა, მაშინაც კი თუ ეს პასუხები ცხვირწინ გვაქვს. ჰოდა მეც დავფიქრდი, რეალურად რა მხდის ბედნიერს? უბედურს? როდის ვარ მართლა ბედნიერი და როდის უბრალოდ ვიღიმები? ჩემმა მეგობარმაც ერთხელ მითხრა: "როცა შენს სურათებს ვუყურებ როცა სხვაგან ხარ, გეტყობა რომ ბედნიერი ხარ, აქ ასეთი სახე არ გაქვს"...
გადავწყვიტე დამეჯერებინა მეგობრისთვის და მეცადა მეპოვნა პასუხები... ამ დროს გამახსენდა რაზე ვოცნებობდი ბავშვობიდან. გამახსენდა, თუ რატომ წავიწერე მაინცდამაინც ეს სიტყვა მხარზე. ის, რომ გზიდან გზაზე გადასვლა ყოველთვის მახარებს, სახლში დაბრუნება კი ყოველთვის ცუდ ხასიათზე მაყენებს. ის რომ, დღემდე არ მიყიდია მანქანა და არ ამიღია იპოთეკური სესხი, იმიტომ რომ ქვეცნობიერად ყოველთვის აქედან გაქცევაზე ვფიქრობ. ისიც გამახსენდა, რომ ყველაზე კარგად მომავალზე მაშინ მეფიქრება როცა აქედან შორს ვარ, როცა აქ ვარ ისე ვიძირები უაზრო ყოველდღიურობაში, რომ რეალურ მნიშვნელოვან საკითხებზე საფიქრელი დრო არ მაქვს.
მივხვდი იმასაც, როცა აქ ვარ პრიორიტეტებიც მეცვლება. უფრო მოკლევადიან საკითხებზე ვხვდები ორიენტირებული. აქ კითხვებია, რომელ ბარში დავსხდეთ შარდენზე, წითელი ფეხსაცმელი ვიყიდო კიდევ ერთი, თუ შავი კაბა? ჯანდაბა! რეალურად მე ხომ ეს არც ვარ! თუმცა თავად ვიზრუნე ამ სახის შექმნაზე... აქ წიგნის კითხვის დროც არ მაქვს, იმიტომ რომ მორიგი იდიოტური სერიალის სერია გამოდის, ან FB -ზე იდიუტორი სტატუსების დალაიკებით ვარ გართული და სხვისი ვითომ "ჟიზნენნი" ციტატების კოპირებით. ნერვებს ვიშლი ისეთ თემებზე სამსახურში, ან მის გარეთ, რომელიც მართლა სასაცილიოა მაკრო მასშტაბით. და ეს არის ყოველდღიურობა. დღე გადის ისე, რომ რეალურად ღირებულს არაფერს არ ვაკეთებ. აქ ადამიანი უბრალოდ ცდილობ სხვას აყვე და ბოლოს ყველაფერი ლიფტში გადაღებული ფოტოთი სრულდება..
თითქოს ახალი არაფერი აღმომიჩენია, თუმცა როცა ეს ყველაფერი ერთ მწკრივში დავალაგე, მივხვდი, რომ თუ ასე გავაგრელე ვერასოდეს ვიქნები ბედნიერი. კიდევ ბევრი წელი გავა, წელიწადში 2-ჯერ გავალ შვებულებაში და იმ 1 თვის განმავლობაში ვიქნები ბედნიერი, დანარჩენი 11 თვე კი, ისევ ასე ვივლი შიგნიდან დაგრუზული, გარედან გაღიმებული. ან კიდევ, იქნებ დროა ამ სურათზე წაწერილ მოტივატორს დავუჯერო??

[You must be registered and logged in to see this image.]

რეალურად რისთვის არის ეს ჯანდაბა ცხოვრება და ახალგაზრდობა?! რეალურად რა გამახსენდება წლების შემდეგ? ისევ ამ უაზრო თავს მოხვეულ სტრესში და პრობლემებში უნდა გავფლანგო ეს დრო? მაინცდამაინც ისევ ინტერნეტში ნაპოვნმა სურათმა უნდა შეგვახსენოს, რომ ცხოვრება საკმაოდ ხანმოკლეა და დრო კი ძვირფასი მისი ასე გასაფლანგავად?!

[You must be registered and logged in to see this image.]

პ.ს. მადლობა ჩემს უცნაურ ნაცნობებს, გზად რომ მხვდებიან და ტვინს მირევენ-მილაგებენ..

[You must be registered and logged in to see this image.]