აფრიკიდან

by Simba Sat Feb 22, 2014 7:53 pm

- ჰა რა ქენი, ჩამოიტანე ფერადი მოგონებები აფრიკიდან? - მომიკითხა ჩემმა მეგობარმა facebook-ზე;
-შენ წარმოიდგინე და კი მოვახერხე ერთი-ორი ფერადი მოგონების მოგროვება...
მერე საუბარი ვეღარ გავაგრძელე და რადგანაც ალბათ ამ პოსტს წაიკითხავს, მირჩევნია აქ დავწერო, ბარემ სხვისთვისაც ვისაც არ ეზარება კითხვა...

არადა, წესით არც არაფერი არ უნდა გადამხდენოდა, სამოგზაუროდაც არ მივდიოდი. წინასწარვე შეგუებული ვიყავი, რომ მთელი დღეები სასტუმროს საკონფერენციოში ვიქნებოდი გამოკეტილი დილიდან საღამომდე.

მაგრამ ...

#1

- დიდი მადლობა შენი ღია ბარათისათვის! ყოველთვის მიხარია შენგან ახალი ამბების გაგება, განსაკუთრებით როცა მოგზაურობ! - მომდის შეტყობინება ერთი მეგობრისგან, შარშან მაისში 2 დღით რომ დამემგზავრა ირანში და იმის შემდეგ დედამიწის სხვადასხვა წერტილებიდან რომ ღია ბარათებით ვუზიარებთ ერთმანეთ ჩვენ-ჩვენი მოგზაურობის ფერად ემოციებს.
-უგანდიდანაც გამოგიგზავნი 1 კვირაში!
- მე კიდევ ინდოეთიდან!

მერე ერთმანეთისათვის გეგმების გაზიარებას ვიწყებთ და აღმოვაჩენთ, რომ მე უგანდისკენ, ის კი ინდოეთისკენ მიმავალი ერთ და იგივე დღეს სტამბულში ვიქნებით..
...
თვითმფრინავი სტამბულში კი დაჯდა განრიგის მიხედვით, მაგრამ სანამ საბაჟო კონტროლი გავიარე, მეტროში ჩავჯექი და ქალაქამდე მოვაღწია 45 წუთი გადაცდა იმ დროს, რომელზეც შეხვედრა გვქონდა დათქმული. თუმცა როცა სახელეწილი და აქოშინებული შევვარდი ჩემს საყვარელ ჩაიხანაში, მეგობარს საყვედური რა თქმა უნდა არ დასცდენია.
1.5 საათში ერთმანეთს სხაპა-სხუპით ვუყვებით რაც ამ წელიწად ნახევარზე მეტი ხნის მანძლზე გადაგხვდენია. უცნაურია, ხშირად დამიფიქსირებია, თუ როგორ ვიხსნებით ერთმანეთთან რეალურად სრულიად უნცნობი ადამიანები და ხანდახან როგორ უკომპლექსოდ და ზედმეტი შეზღუდვების გარეშე შეგვიძლია სწორედ ასეთ უცნობ ნაცნობებს გადავუშალოთ ხოლმე გული და მოვუყვეთ ის ამბები, რასაც ხშირად გვერდით მჯომს არ ვუზიარებთ. მართალია, ეს ხშირად არ ხდება, მაგრამ როცა ასეთი გამონაკლისი ადამიანები გხვდებიან გზად, მათთან შესახვედრად და ჩაის დასალევად აეროპორტიდან გამოქცევაც არ დაგენანება.
ვსაუბრობთ ყველაფერზე, პირადზე, სამსახურზე, მოგზაურობაზე, გეგმებზე. საურისას ჩემს წილ ტკბილეულთან ერთად მისასაც ვსანსლავ. მერე საათზე ვიხედები და ჩემდა გულის დასაწყვეტად ვხვდები რომ ჩვენი დაშლის დროა.
ტრამვაის გაჩერებისკენ მიმავალს ფოტოს გადაღებას ვთხოვ. რატომღაც უკვირს და უხერხულად ეღიმება. მე კიდევ პირდაპირ ვეუბნები, რომ ძალიან მიხარია მისი ნახვა, იმის გათვალისწინებით, რომ ის ბელგიელია, მე ქართველი, ერთმანეთს ირანში გადავეკვეთეთ, ეხლა კი, ამ მომენტში მე უგანდაში, ის კიდევ ინდოეთში მიმავალი ორივენი ვდგევართ აია სოფიას წინ. რატომღაც მიყვარს ჩემი ცხოვრების ასეთი მომენტები...
მერე, როგორც მჩვევია, ისევ უკანმოუხედევად ვჯდები ტრამვაიში და მხოლოდ რამოდენიმე გაჩერების შემდეგ, ჩემდაუნებურად ვაცნობიერებ, რომ დაჰკრავდა ამ ყველაფერს რაღაც უიმედო რომანტიზმის ელფერი...

არ იქნა შენი გამოსწორება თათია! ვეჩხუბები საკუთარ თავს და ცხვირს Lonely Planet-ის მორიგ წიგნში ვრგავ.

#2

გამგზავრებამდე 3 დღით ადრე ვარკვევ, რომ უგანდაში ერთ-ერთი ყველაზე დასამახსოვრებელი მომენტი არის რაფტინგი და თუ დროში ჩემსავით შეზღუდული ხართ, მეც გირჩევთ სხვა ყველაფერი დაივიწყოთ და ირაფტინგოთ ჩემი Lonely Planet-ის წყალობით ვიპოვე კომპანია, რომელმაც შემომთავაზა, ერთადერთი შანსი დაგეხმაროთ, არის რომ პირდაპირ აეროპორტიდანვე წაგიყვანოთ ჯინჯაში -ნილოსის სათავეებთან და რაფტინგის შემდეგ უკან ენტებეში დაგაბრუნოთო. არც კი დავფიქრებულვარ ისე დავთანხმდი მაგათ წინადადებას.

გამგზავრებამდე ჩემს სკეპტიკოსი მეგობარი მეკითხება თუ რა სირთულისაა რაფტინგი, მგონი 3 თქო, ვპასუხობ.. ეგ არაფერიაო მეუბნება მეგობარი, მაგრამ ვაი როცა თვითმფრინავში მჯდომი ვკითხულობ წიგნში რომ 3 კი არა, ძირითადად 4-5-ის და შიგადაშიგ 6-ის სირთულის მონაკვეთებიც არის მარშტზე. "ვაი შენს დღეს თათია!" - ვეჩხუბები ჩემს თავს, მაგრამ დიდადაც არა, ეხლა დაღლილი ვარ და ხვალ მოვიფიქრებ ადგილზე თუ როგორ გამოვძვრე!

...

ჩემს გვერდით მჯდომი მგზავრების შეშფოთებული ჩურჩული ძილს მიფრთხობს. უკან მჯომ ინგლისელ ბიჭებს ვეკითები რა ხდება თქო.. უამინდობის გამო ვერ ვჯდებით აეროპორტშიო, მპასუხობონ თავადაც შეშფოთებულები. ავნერვიულდი. ისედაც ყოველი წუთი სათვალავზე მაქვს, ეხლა კი თუ თვითმფრინავი თუ ვერ დაჯდა, Goodbye Nile and Rafting!

ბევრს ეცადა ჩვენი კაპიტანი, ორჯერ დაარტყა წრე ენტებეს, მაგრამ უშედეგოდ. ბოლოს გამოგვიცხადა საწვავი გვითავდებაო და რუანდაში გადაგვაფრინა. რუანდაში! ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, დილის 4 საათის ნაცვლად უკვე 6 საათი იყო როცა ამომავალი მზის და ვიქტორიას ტბის ფონზე ჩვენმა თვითმფრინავმა დაჯდომა მოახერხა უგანდის მიწა წყალზე.

[You must be registered and logged in to see this image.]

და მაშინ, როცა მგონია რომ ჩემი მძღოლი ალბათ უკვე დაიღალა ლოდინით და რაფტინგზე უკვე არც უნდა ვიოცნებო, ჰოი საოცრებავ, იქ არ დგას?!

-აზრი აქვს ეხლა ჩემს ჯინჯაში წამოსვლას? -ვეკითხები და გულში იმედი მაქვს, რომ რაიმე იმედიანს მეტყვის..

- რაფტინგს ვერ მიუსწრებ - მპასუხობს უდარდელად და თან ჩანთას უკანა სავარძელზე ათავსებს - მაგრამ მე დამავალეს წამოიყვანეო და წავიდეთ!

უცნაურია, მაგრამ მაინც ვჯდები მის დანჯღრეულ მინი ავტობუსში და დაძრული არ არის, რომ განწირულუი ხმით ვიწყებ ზუზუნ-წუწუნს: "იქნებ, რამენაირად ვიჩქაროთ? იქნებ მაინც მივუსწროთ? ეხლა რომელი საათია? 7? რამდენია საათია ჯინჯამდე? აა 3 საათი?.. იქნებ რაიმე შანსი არსებობს რომ 8-ის ნაცვლად უფრო გვიან დაიწყონ?!"

ეტყობა, ძალიან მობეზრდა ამ კაცს ჩემი გაბმული წუწუნის მოსმენა, ან იქნებ მართლა გულით შევებრალე? მე ხომ მართლა გულით მინდოდა რაფტინგზე მოხვედრა. უეცრად ტელეფონი მოიმარჯვა, გადარეკა, მერე მე გამომიწოდა და ჰა უფროსს ესაუბრეო...

ვიღაც ინგლისური აქცენტის მქონე ახალგაზრდა ბიჭს ნახევარ წუთში მოვუყევი მთელი ისტორია. ავუხსენი, რომ უგანდაში მხოლოდ 1 თავისუფალი დღე მაქვს და ერთადერთი შანსია ნილოსის სათავეები ვნახო და ვირაფტინგო. ბიჭმა მისმინა, მერე ღრმად ამოისუნთქა და შენ ჩვენს ბანაკში აღარ მოხვიდე, მძღოლს უთხარი პირდაპირ ნავების დაშვების წერტილთან მიგიყვანოსო და მე აქ ამათ რაც შემიძლია დავაკავებო..

გზად რამდენჯერმე გადარეკ-გადმორეკა კიედვ ჩემმა მძღოლმა: "ეხლა საუზმეს მორჩნენ.. ეხლა ავტობუსი ნავების დაშვების წერტილისკენ წავიდა... ეხლა მივიდნენ." თან გზად ისეთი სისწრაფით მიქრის, რომ ორივე ხელით სავარძელს ვარ ჩაბღაუჭებული. გული ასე დიდი ხანია არ გაუეხათქავს არცერთ მძღოლს ჩემთვის..

[You must be registered and logged in to see this image.]

ასეთ საუცრებებს ჩავუქროლეთ რეაქტიული სისწრაფით -"for cooking" - ამიხსნა მძღოლმა

[You must be registered and logged in to see this image.]

ძალიან მომეწონა უგანდა, ის რაც ელვის სიწრაფით მიმავალი მარშუტკიდან დავინახე და ვფიქრობ, რომ ოდესმე აუცილებლად დავბრუნდები

როგორც იქნა მივაღწიეთ! ყველანი ნავებში უკვე არიან ჩამსხდარნი. ორივე ხელით მივათრევ ჩემოდანს საპირფარეშოსთან, ვიღაც რომ მიმითითა, გამოცვლა აქ შეიძლებაო. ელვის სისწრაფით ვიცვლი და მხოლოდ ამის შემდეგ კითხულობ სად დავტოვო ჩემი ჩემოდანი თქო. და არა მარტო - ლეპტოპი, ფული და პასპორტიც. პასპორტიც! "აი იმ ავტობუსში"-იო მანიშნებენ ნახევრად დაჟანგულ ავტობუსზე ყველა ფანჯარა და კარი რომ ღია აქვს..

ფიქრის და რისკების ანალიზის დრო არ მაქვს, ვიღაც გამურული ბიჭი ჩემს ჩემოდანს მიათრევს, მე მივდევ და სავარძელზე "მზრუნველად" ვათავსებ ლეპტოპის ჩანთას, მთელი ჩემი ცხოვრება და "თავისუფლება" რომ არის შიგ მოთავსებული.

მერე თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ მდინარის პირას და იმ ერთადერთ ნავში ვხტები, რომელიც არის დარჩენილი ნაპირზე.

ის იყო ნავი ნაპირს მოშორდა და ჩვენმა უსიმპატიურესმა ინსტრუქტორმა ბობმა ძირითადი წესების ახსნა დაიწყო, რომ ჩემდა გულის გასახეთქად ვაცნობიერებ - ნილოსი სათავეებთანაც ისეთივე განიერი და უძიროა, როგორც იქ ქვემოთ ეგვიპტეში!

"ეხლა ნავს ამოვატრიალებ" - ამბობს ბობი. ასეთი მეთოდი აქვს, რომ წინასწარ გააკეთოს ყველა იმ მომენტის სიმულაცია, რაც ქვემოთ დინებას წაღებულებს შეიძლება გადაგხვდეს .. და უეცრად აკანკალებული ვეუბნები:

-იცით, მე ცურვა არ ვიცი... - ყველა ჩუმდება და მე მიყურებს.

- რას ქვია ცურვა არ იცი! აბა აქ რა გინდა?! -მეკითხება თვალებ გაფართოებული ინსტრუქტორი და ერთიანი შეშფოთებული კითხვების ტალღა უვლის მთელს ნავსაც: "სულ არ იცი? საერთოდ ვერ ცურავ? როგორ შეიძლება ცურვა არ იცოდე?!"

-მოდი ასე მოვიქცეთ. შენ ეხლა ადექი და წყალში გადახტი და ეცადე იტივტივო... -მეუბნება ბობი

-არ შემიძლია ეგრე.. -ვეუბნები, თან ვგრძნობ რომ მუხლები მიკანკალებს და იმასაც ვხვდები, რომ ცივი წყალი აქ არაფერ შუაშია.

-Sweet! - ბიჭის ნილოსივით მუქი მწვანე თვალები უცებ ამ წყალივით ყინულივით ცივი ხდება -ეხლა შენ ან გადახტები წყალში, ან ჩემი ნავით უბრალოდ ვერ დაეშვები! - მეუბნება და ვხვდები რომ მართლა არ მაქვს სხვა გზა. არ გაჭრის ამასთან გულის ამაჩუყებელი ტირილი. ან უნდა გადავხტე თავით ამ უძირო სიმწვანეში, ან უნდა დავემშვიდობო რაფტინგს, ან რაც უარესია, სამარცხვინოდ სხვის ნავში გადაჯდე .

არა რასისტი არ ვარ, არც არასოდეს ვყოფილვარ, გთხოვთ სწორედ გამიგოთ. მაგრამ როცა არჩევანი დგება ამ მწვანე (თუნდაც ყინულივით) ცივ თვალებიანსა და სხვას შორის - ღრმად ვისუნთქავ და ვხტები ცივ და უძირო სიმწვანეში!.

და მერე იყო, ყველაზე ბნელი, მწვანე, ცივი და გრძელი 3 წამი ჩემს ცხოვრებაში. ასე არასოდეს არ შემშინებია და შემცივებია ცხოვრებაში. ისეთი გრძნობა მქონდა, რომ წყალი სხეულში შემივიდა, ძარღვებში სიხლს შეერია და გული მომიყინა შიგნიდან...

ბოლოს და ბოლოს ჟილეტმა თავის ქნა და ამომაგდო ზედაპირზე.. სხვები ამ დროს გართულები იყვნენ, ბობს ნავი გადმოეტრიალებინა და ასწავლიდა ამ სიტუაციაში რა ექნათ.. ჩემთან კაიაკი მოცურდა, მოვეჭიდე.. ბიჭმა შემხედა და რატომ გეშინია ეგრეო მკითხა. წყლის მეშინია თქო ვუპასუხე. დიახ, წყლის მეშინია, პანიკურად და ისიც კი არ მიმცირებს ამ შიშს, რომ ჟილეტი მაცვია და ჩაფხუტი მახურავს...

ბოლოს ბობმა აგვკრიფა ნავზე პანტა-პუნტად მოტივტივეები და დავეშვით მდინარეზეც...

[You must be registered and logged in to see this image.]

[You must be registered and logged in to see this link.] რეკომენდაციას ვუწევს! ნამდვილი პროფესიონალები არიან!-სიმპატიურებიც Smile

ეხლაც თითქოს არ მჯერა, რომ მე ეს მე გადამხდა. ხანდახან ეჭვი მეპარება ხოლმე საკუთარ ადეკვატურობაში. თუმცა, გასამართლებელს ყოველთვის ვპოულობ სიტყვებით - "სამაგიეროდ გასახსენებელი მექნება!" -გასახსენებელი და ცოტა სატრაბახოც Smile

.

რა თქმა უნდა არ ვნანობ, პირიქით! მოგვიანებით ჩემს კოლეგებს ვუყვები ამ ამბავს, მერე ერთი მომიტრიალდა და : "You went to white water rafting and you can't swim?! Are you crazy?!!" . "F*ck! მაინც შევირცხვინე თავი! " -ვფიქრობ გულში და თან უხერხულად ვიჩეჩავ მხრებს.

[You must be registered and logged in to see this image.]

მეორეჯერაც იგივეს გავაკეთებდი, იმის მიუხედავად, რომ ისევ პანიკურად მეშინია წყლის!

#3

დანარჩენზე არ მოვყვები. არც მზის დაბნელებაზე და არც იმაზე ზანზიბარზე გადაფრენა მხოლოდ იმიტომ, რომ თევზი ვჭამო იმ უცნაურ ბუნგალოს რესტორანში ზედ ინდოეთი ოკეანეში რომაა, დიდი ვერაფერი თავგადასავალია. არც იმაზე მოგაწყენთ, როგორ ვათრიე ორი უზარმაზარი ანანასი ზანზიბარიდან ტანზანიამდე და იქედან სტამბულის გავლით თვილისში და ბოლოს კი ბებოს გავუგზავნე. მე თუ არა, სხვა ვინ გაასინჯებს მას მსოფლიოში ყველაზე ტკბილ ანანსს, ისეთს როგორიც თავად არის ჩვენთვის..

#4

ტანზანიიდან მომავალს, სწორედ იმ მომენტში გამომეღვიძა, როცა ცა ათასგვარ ფერად შეღება ამომავალი მზის სხივებმა. სად არ შევხვდერივარ მზის ამოსვლას, ვისთან ერთად და რა განსაკუთრებული ისტორიებით, მაგრამ ალბათ ყველაზე გულის გამწურავად ლამაზი სწორედ ეს მზის ამოსვლა იყო ჩემთვის.

[You must be registered and logged in to see this image.]

და უცებ მთელი გულით შემშურდა მისი...იმისი, ვინც ალბათ ზუსტად ასეთივე მზის ამოსვლას ბევრჯერ უყურებს ალბათ... და ისევ "არ იქნება შენი გამოსწორება თათია!!" - ვეჩხუბები საკუთარ თავს...