Are u f*ng kidding me?!

აი ზუსტად ეგეთი რეაქცია ჰქონდა ერთ ახალგაზრდას, როცა ქაიროში, ნაირობისკენ მიმავალ თვითმფრინავში ჩასხდომის ლოდინში ჩემი ისტორია მოვუყევი.. გასაგები მიზეზების გამო, იმ მომენტში ჩვეულებრივზე მეტად ენაწყლიანი ვიყავი და სრულიად უწყინარ კითხვებზე, 'რას საქმიანობ? ჟურნალისტი ხარ? ვისზე მუშაობ? რატომ მიდიხარ კენიაში?' ავდექი და 5 წუთში მოვუყევი, რომ ჟურნალისტი არ ვარ, რომ ჯერ კიდევ 3 დღის წინ კუბაში მივდიოდი, მაგრამ 2 დღის წინ კენიის ბილეთი ვიყიდე, 1 დღის წინ კი Lonely Planet-ის წიგნი შევიძინე ისტიკლალზე შემთხვევით დარბევას გადარჩენის წიგნების მაღაზიაში, იმ დროს როცა ტაქსიმზე მიტინგის საყურებლად მივდიოდი...  ავუხსენი, რომ ჩემი ამ 'უჩვეულო' ენაწყლიანობის მიზეზი სტრესი და ცოტათი, შიშიც იყო...
ვლაპარაკობ ჩქარა, სიცილით, ერთ ამოსუნთქვაში, პარალელურად ჩანთას ვაწვდი მებაჟეს სკანერში გასატარებლად, ქამარს ვიხსნი და თავიდან ვიკეთებ. ვხედავდი ბიჭს  სახე ეცვლებოდა, მაგრამ მე ეს ყველაზე ნაკლებად მადარდებდა იმ მომენტში. საბოლოოდ მაშინ 'გაგიჟდა, როცა ჩემი პროფესია ვუთხარი, თავისი აპარატურით გატენილი ჩანთები იატაკზე დაყარა და გაბრაზებულმა მითხრა, რაებს მატყუებ, გამოტყდი ვისზე მუშაობო... ჩვენი საუბარი იმით დამთავრა, რომ ჩასხდომამდე უკვე სამსახური შემომთავაზა თავის გუნდში, რომელიც კონგოში მიდიოდა აჯანყებულების ჩასაწერად. მე შენნაირი ღბლიანი არ ვარ და ცოტათი შენი იღბალი მიწილადე, სწორედ ეხლა ძალზედ მჭირდებაო... 

სიმართლე რომ ვაღიარო, ზოგადად არ ვთვლიდი არასდროს რომ გიჟი ვარ, ან სულელი, ანუ თუნდაც იღბლიანი . უბრალოდ, როცა რამე გინდა და ცხვირ წინ ერთ კარს გიკეტავენ, მაშინ კეთილი უნდა ინებო და მეორე გამოაღო, თუ არა და წუწუნის უფლებაც არ გექნება მომავალში.  

ყურებს არ ვუჯერებდი, პრინციპში არც თვალებს, როდესაც მითხრეს, 'უკაცრავად, მაგრამ კუბაში ვერ გაგიშვებთ'... პანიკა რა თქმა უნდა მქონდა, მთელი 5 წუთი. სწორედ ამ პანიკის დროს მებაჟეს მობილური გამოვტაცე ხელიდან და მეგობარს დავურეკე, მგონი შარში გავები და ყოველი შემთხვევისათვის ფული ჩამირიცხე მეთქი.  მებაჟეს თვალები გაუფართოვდა, მაგრამ არაფერი არ მითხრა კიდევ კარგი...

ჰოდა, ჩემი მოგზაურობის მანძილზე და შემდეგაც, ბევრს ვფიქრობდი იმ ჩემი ახალი მეგობრის სიტყვებზე, 'You are very lucky girl!' და ეხლა უკვე ვაღიარებ მართლა 'იღბლიანა' ვარ. ყოველ შემთხვევაში, რამოდენიმე საკითხში ნამდვილად გამიმართლა, ვეცადე ცოტა დამელაგებინა:

გამიმართლა, რომ როდესაც კუბაში არ გამიშვეს, პანიკა დიდხანს არ გამიგრძელდა,  რამოდენიმე წუთში დავწყნარდი, აეროპორტიდან გამოვედი, ზურგჩანთა ჰოსტელში დავაგდე, გვერდით ინტერნეტ-კაფეში შევედი, გავშალე უვიზო ქვეყნების სია და ახალი ვარიანტის შერჩევა დავიწყე და გამიმართლა, რომ ვიპოვე;
გამიმართლა, რომ იმ აეროპორტში იმ ბიჭს შევხვდი და ბევრი სასარგებლო რჩევა მომცა, მათ შორის ზანზიბარში წასვლის იდეაც მომაწოდა;
გამიმართლა, რომ დაჟინებული თხოვნის მიუხედავად კონგოში არ გავყევი აჯანყებულებთან;
გამიმართლა, რომ ადამიანებთან მიმართებაში მე-6 გრძნობა, თუ ინტუიცია მაქვს, რომელსაც ჯერ არასდროს მოვუტყუებივარ და მოგზაურობებში ხშირად გადავურჩენივარ ხიფათებს, ზოგჯერ დიდს;
გამიმართლა, რომ სწორედ იმიტომ ავირჩიე საფარის კომპანია, რომ სეილსმენი ჯოშუა მომეწონა ერთი შეხედვით. არა და ნორმალური ადამიანი 1 წლით ადრე გეგმავს და აკეთებს რესერჩს საფარიზე. მე კიდევ, ნაირობიში ჩაფრენის შემდეგ პირველივე დილით ცენტრალურ ქუჩაზე პირველივე ოფისში შევვარდი, რომლის ლოგოც მომეწონა და ჩემი ისტორია უკვე მეორედ მოვუყევი იქაურ გაყიდვების მენეჯერს და შემდეგ 5 წუთი ველოდე სანამ ეს უკანასკნელი კისკის დაასრულებდა; 
გამიმართლა, რომ სწორედ ისეთი პროგრამა შემომთავაზა, როგორიც მინდოდა, როცა მინდოდა და რა ფასშიც მაწყობდა (ნუ, ცოტა ვევაჭრე);
ზანზიბარისკენ მიმავალს ჩამეძინა თვითმფრინავში (დილის 7 საათი იყო). გამიმართლა, რომ სწორედ იმ მომენტში გამეღვიძა როცა კილიმანჯაროს თავზე მივფრინავდით; 
უკან მომავალსაც გამიმართლა, უფრო ლამაზი კილიმანჯარო ვიხილე ღრუბლებში გახვეული;
გამიმართლა, რომ უმეტესი თანამგზავრები კარგი შემხვდნენ, ისეთები ტვინს რომ არ გიბურღავენ და არ გძაბავენ და შენს სივრცეში არ იჭრებიან. ვთვლი რომ 'ცუდ' თანამგზავრებშიც გამიმართლა, რადგანაც ახალი კულტურული განსხვავებები დავიჭირე და ეს კარგია;
გამიმართლა, მეგობრებში, ახლად გაცნობილებში, მაგრამ უფრო მეტად ძველებში. იმათში ვისაც დილის 5 საათზე გააღვიძებ და ისიც დაგეხმარება, იმათში ვინს საელჩოს ააწიოკებს, ან თუნდაც იმათში ვინც უბრალო მოკითხვით, რაღაცნაირად 'გამაგრებს';
გამიმართლა, რომ ვნახე ლომი. არა იმიტომ, რომ ცხოველი ვნახე, არამედ იმ შეგრძნების გამო, რაც მაშინ მქონდა, ასეთი 'გაჟრიალებებისათვის' ნამდვილად ღირს ცხოვრება;
ნამდვილად ვთვლი, რომ გამიმართლა, ყველა 'არ გამართლებაში', რადგანაც ყველაფერი იყო ახალი, შესაბამისად დავიწყე ფიქრი და მსჯელობა ახალ თემებზე და ეს ყოველთვის კარგია. იმედია ჭკუაც ვისწავლე ცოტა;
მოკლედ, გამიმართლა იმაში, რომ კუბაში ვერ წავედი. გამიმართლა, რომ აფრიკაში მოხვდი სწორედ ეხლა, სწორედ ასე დაუგეგმავად და მოუმზადებლად. გამიმართლა, რომ ერთ დღეს ვგეგმავდი მეორე დღეს სად წავსულიყავი და როგორ და ამ ყველაფრის შემდეგ მაინც მთელი დვბრუნდი;
თუმცა, შეიძლება ეს ყველაფერი გამართლება კი არა უკვე გამოცდილებაა. როცა წამოსვლის წინ იმ სეილსმენს ვუყვებოდი ისეტორიებს რაც ბოლო 16 დღის განმავლობაში გადამხდა,ბევრი იკისკისა, ბევრი მეხუმრა, მაგრამ ბოლოს დაამატა 'you know how to survive!' და მე ეს დასკვა ძალიან გამიხარდა. უფრო მეტადაც კი..